Mijn Innerlijke Kind

Het duurde even voordat ik deze nieuwe blog kon schrijven.
Heel eerlijk ik vond de vorige blog best wel mooi en hikte er tegenaan of ik dat zou kunnen overtreffen of op zijn minst net zo goed zou kunnen.
Uiteindelijk heb ik het losgelaten en zie ik wel wat het nu wordt. Waarom moet onze "mind" toch overal iets van vinden, soms zo vermoeiend!

In deze blog wil ik het over mijn innerlijke kind hebben.
Wat is dat dan? Ik kan alleen maar schrijven wat het voor mij betekent, puur gevoelsmatig.
Voor mij is er een deel in mij dat nog intens verbonden is met het kind zoals ik vroeger was. Met het kind en al haar bewuste en onbewuste herinneringen. En soms komt dat deel naar boven met al haar emoties. Wordt ze geraakt in "oude" kindstukken. Haar angsten, boosheid, verdriet ect. etc. En natuurlijk ook het intense plezier, de vrolijkheid, en het onvoorwaardelijk houden van.
Wat ik de afgelopen maanden merkte is dat ik er steeds bewuster mee bezig was. Met mijn innerlijke kind.
Ook naar aanleiding van 21 days loving yourself van Louise Hay.

Het kwam op mijn pad. Ook doordat ik me bewust werd van enkele remmingen in mijzelf.
Het is heel bijzonder hoe het werkt. Ik had een vraag. Liet het los en kreeg zo een vriendschappelijk aanbod van iemand voor een coachingsessie. Ik dacht: Nee, dat heb ik niet nodig. Er ontstond echter iets heel waardevols.
Ik wist namelijk dat diegene ook graag schilderde. Ik vroeg dus of ik mocht komen schilderen onder begeleiding/toezicht.
Uiteindelijk begonnen we toch met een gesprek. En mijn innerlijke kind vroeg om aandacht. Nog voordat de vraag gesteld was, waar ik me daar in de ruimte bevond als kind, zat ik al in gedachten onder het bureau. Ja, dat deed ik als kind ook wel eens. Daar voelde ik me veilig als iets me te zeer geraakt had. En de verwarming zat daar, dus ook lekker warm. Ik weet wel dat de dingen bij mij vroeger als kind veel harder binnen kwamen dan hoe de ander het bedoelde. Het was tijdens het gesprek toch wel even confronterend. Uiteindelijk ging ik er daadwerkelijk zitten en ging ik later als volwassene naar het kind onder de tafel luisteren.

Heel erg wonderlijk wat er ontstond, wat het met me deed en de boodschap die ik mezelf ook nog meegaf later.
Meer spelen, ja ik wil ook meer spelen in mijn leven meer genieten van de dingen die op mijn pad komen.
En de boodschap van mijn coach om ook meer naar mijn innerlijke kind te gaan luisteren.

Dus wat ging ik doen bij de eerstvolgende volle maan, ja hoor, voor op het grasveldje, schommelen, draaien, spelen. Om het nog meer te benadrukken! Erg leuk en gelukkig was het al donker ;)

Wat ik vroeger als kind ook had was dat ik geen afscheid kon nemen.

Als iets zooooo fijn geweest was, wilde ik niet naar huis. Had ik verdriet dat het voorbij was.
Dit stukje werd laatst weer bij me aangeraakt.
Als ik niet zeker wist of het ooit nog terug zou komen, het superfijn was, dan had ik verdriet.

Uiteindelijk kon ik het benoemen en het verdriet er laten zijn. Dat was wat er was.
Het was heel erg bijzonder. Ik lag er 's nachts zelfs even wakker van, te bedenken wat ik ermee moest.
Ik had namelijk nog niet in de gaten dat het met het verdriet van mijn innerlijke kind te maken had. Dat bewustzijn kwam de volgende dag pas.
En toen ik naar mezelf luisterde en mezelf trooste en vertelde dat ik er altijd voor haar zou zijn. Dat ik haar helemaal begreep en dat alles goed was. Dat we samen nog veel meer mooie momenten zouden gaan beleven. Toen werd het rustig en vredig in mij.

Ja uiteindelijk compassie hebben met wat ik zelf voel.
En het gevoel niet opblazen of wegstoppen.
Het er gewoon laten zijn.
En er helemaal voor mijzelf zijn, zo fijn!
Op een gegeven moment krijg je wel inzichten, ga je stappen zetten, boeken lezen, audio luisteren of films kijken die je inspireren, of misschien wel naar een therapeut (voor een stukje ondersteuning).

Lieve groetjes en geef je innerlijke kind een hele dikke knuffel.
Het is nooit te laat om naar je innerlijke kind te gaan luisteren.

Nicole Rutten